Z lekką dozą nieśmiałości....

...spuściłam łańcuch...cicho jęknął...rower sunął jak maszynka po wilgotnej skórze...wysmukła nóżka niczym u grekiego herosa cisnęła bezlitośnie metalowy pedał by w jak najkrótszym czasie pokonać dystans i zadowolić swojego trenera...kołysała się miękko...teraz ramiona drżą lekko...pośladki napięte...jej oczy zachodzą mgłą, a wargi wilgotne rozchylą się bezwiednie...w otchłań odeszły wszystkie kontuzje...wstąpiła w nią nowa siła...czuję, że on stał się cząstką mnie...powoli wypełnia moje życie...